Een oud nieuw huis

De werken zijn ondertussen een drietal weken achter de rug. Tijd dus voor een update postje. Ondertussen hebben we al een beetje kunnen voelen wat het verschil door de isolatie is. Een volledig beeld zullen we pas over een jaar hebben. Maar het zegt al wel iets dat de temperatuur tot nu toe niet onder de 20°C kwam. Vanochtend was het de eerste keer dat de temperatuur daaronder zakte (tot zo'n 19,5°C), wat nog heel erg goed meevalt eigenlijk. En als de zon er wat doorkomt, ik de strijkhoop takkel en begin te koken, is het binnen de kortste keren weer boven de 20°C.  Maar de cv ketel heb ik nu wel terug van het zomerprogramma af gehaald. Verwarmen doet die nu nog niet maar ze voorspellen voor volgende week kouder weer en het duurt altijd wel een tijdje voor de muren en de vloeren warmte beginnen af te geven. 

De pleister en afwerking is helemaal wat we verwacht hadden. Iedere keer als ik nu kom aangefietst en ons huis zie staan, flitst er nu door mijn hoofd 'ghoh, 't is af". En dat de voorbijgangers hun duimen omhoog steken zegt ook genoeg. 

Voor diegenen die graag het technische deel willen kennen:
Op de muren werd er eerst bekleed met Pavatex platen. Deze houtvezelplaten zijn zo'n 16 cm dik en worden met bouten vastgezet. Het op maat zagen van die platen gaf flink wat stof maar ook een heerlijke houtgeur. Op de onderste rand werd waterwerende EPS isolatieplaten bevestigd. Dit is kort gezegd een soort isimo. Niet natuurlijk of ecologisch maar om de houtvezelplaten te beschermen tegen opstijgend vocht was dit wel noodzakelijk.

Over die platen kwam eerst een laag hechtingspleister van traskalk. Daarover zetten ze dan, weer met traskalk, de afwerkingslaag en die nog werd geschilderd met een silicaatverf. Silicaatverf is een minerale verf dat gemaakt is op basis van siliciumhoudend zand. Dit soort verf dringt diep in een minerale ondergrond door en beschermt tegen algen, vervuiling en schimmels. En gezien deze verf geen "pel" vormt, kan ze ook niet beginnen af te bladderen of vochtproblemen opleveren.

Maar eigenlijk willen jullie gewoon foto's zien, niet?

Voor de start van de werken. Nu steekt het tablet aan het raam rechtsboven nog belachelijk ver uit...

De onderste, waterwerende isolatielaag met een profiel erboven voor de houtvezelisolatie

16 cm, da's dus zo dik

De gaten worden eerst gevuld en de aanzet voor de afgeronde hoeken is gegeven.

De hechtingslaag staat er volledig op.


En een volledig rondje nu volledig af is. Wat denken jullie: hadden de voorbijgangers gelijk toen ze hun duimen opstaken? 

De tabletten aan de ramen hebben nu een "normale" uitsteek. Ook de dakrand sluit veel beter aan.

En bij deze is de verbouwing eigenlijk helemaal rond. Hier en daar blijven nog een paar kleine prullen te doen. Maar ach, als je andere (ver)bouwers hoort is dat normaal. 😶

- EINDE - 

Deel 2: hoe het allemaal (weer) begon

"Het moet hier ergens liggen... In die doos misschien? "

Ssshhhwww, sssccchhhwww,..... "Ucchhe, ucche" 

Spinnenweb, bah bah, "Allez komaan, van mijn vingers af" 

"Ha, hier is het."

Even terug samenvatten: een kleine 10 jaar geleden begonnen we aan ons verbouwavontuur. We kozen toen om dat zoveel mogelijk op een bio-ecologische manier te doen. Dat houdt in dat er hergebruikt wordt wat kan en zoveel mogelijk duurzame en natuurlijke materialen gebruikt worden: hout, schelpen, leem, het passeerde allemaal de voordeur.

Maar koken kost geld en dat geld geraakt soms op. Keuzes moesten gemaakt worden. We besloten om onze prioriteit in de afwerking binnen te leggen en voor de isolatie van de oude buitengevels te sparen. 

De afgelopen jaren leefden we fijn in ons nieuw oud huisje. We hadden lekkere warme voeten en genoten van de rust als we 's morgens het terras op stappen om de eerste koffie te drinken (en ondertussen blogpostjes te schrijven 😉). Tijdens de covid lockdowns beseften we eens te meer hoe fijn we ons huis ervaren.

Ons gasverbruik ligt rond dat van een gemiddeld gezin. Dus ook daar maakten we ons niet te veel zorgen over... als we ooit de gevels isoleren zitten we super goed.

Ondertussen rommelde het op de internationale (geo)politieke scène en schoten energieprijzen de hoogte in. Ook wij slikten even toen we vorig jaar het aangepaste voorstel van onze gasleverancier in de mailbox zagen verschijnen. 

Dat isoleren kwam zo toch een beetje hoger op het prioriteitenlijstje.

Een kleine 2 jaar geleden werd een huis over ons verkocht. Niet veel later kregen we telefoon van het architectenbureau dat onze plannen tekenden... ze hadden in de buurt een nieuw project en wilden eens wat foto's komen maken voor in hun portfolio. 

Toen de nieuwe overburen aan de isolatiefase begonnen,  polste Jeroen al eens bij hun aannemer op welke termijn ze konden inplannen... meer dan een half jaar. *Slik* Maar eerst moest er nog een filmconcert gemonteerd geraken. 

Dit voorjaar begon hij dus firma's te zoeken en aan te schrijven die met ecologische materialen werken. Dat zijn er niet zo super veel. En de wachttijd die de aannemer van de overburen heeft, bleek een voorteken te zijn dat het geen gemakkelijke zoektocht zou worden.

Uiteindelijk hebben we maar van 1 aannemer een offerte gekregen en die lag geheel binnen onze verwachtingen. Jeroen polste eens bij Steven, de architect, of hij nog aanbevelingen had. Want 2 of 3 offertes kunnen vergelijken geeft ons een geruster gevoel.

Stap 2 was het financiële luik. De afspraak met de bank werd vastgelegd en de boekhouder gecontacteerd voor eventuele opties die we de bank konden voorleggen. 

In augustus kwam er eindelijk wat schot in de zaak. Nog 1 winter flink stoken en dan in het voorjaar isoleren. Jeej, we hebben een plan!

Tot we eind augustus telefoon krijgen van de aannemer: er is een vertraging op een andere werf. Als we willen, kunnen ze 5 september beginnen. 😱

Dus, schakelen en het gaspedaal stevig induwen. Gelukkig konden we de bank een stevig voorstel voorleggen. En zo werd er een week later al het materiaal geleverd en moest er heel snel nog de regenpijpen afgekoppeld worden en nog wat greppeltjes gegraven worden. Waarvoor trouwens extra dank aan opa die dat speciaal in de regenbui kwam doen.

En zo komt het dat de mensen van Het Leemniscaat donderdag hier begonnen zijn ons huis in te pakken. 

Voor wie de technische kant graag wilt weten, komt er later nog een apart postje met wat detailfoto's om het een en ander te verduidelijken.

Geniet van de zonnige dag! 

Tot binnenkort

PS: zegt de naam Het Leemniscaat je iets? Dat kan. Zij hebben ook een aantal projecten in Bokrijk.

"En, content zeker dat het achter de rug is?"

Dat is zowat de meest gehoorde vraag van de laatste weken.

Het antwoord: "Ja, uiteraard!"

Maar er moet ook nog veel gebeuren, dus echt achter de rug is het nog niet.
Dat ik geen "verbouwalleenstaande" meer ben, is wel een hele verademing. En niet alleen voor mij. Het hele gezin, groot en klein, geniet van de luxe dat papa terug meer thuis is.

De kinderen hebben hun weg in het huis én de tuin gevonden. Hoewel de tuin nog een rommelboeltje is (en het huis eigenlijk ook omdat de ingemaakte kasten er nog niet zijn), genieten ze volop van het buitenspelen en het ontdekken. De lange smalle tuin geeft hen de mogelijkheid om de verschillende plekjes (boomgaardje, bessenwei, speelwei, enz.) met veel fantasie te exploreren. Zalig om die 3 bezig te zien. En bij regenweer gebruiken ze ook het hele huis om te spelen. Wonder boven wonder heb ik ze alledrie kunnen bijbrengen dat ze na het spelen op hun kamer alles terug moeten opruimen voor ze naar beneden komen. Vooral Kamiel geniet van het alleen op zijn kamertje spelen. Zo heeft hij zijn hele automat alleen uitgerold en geïnstalleerd. Met pretlichtjes in zijn ogen kwam hij vragen of hij die mocht laten liggen na het spelen (slim, want oprollen lukt hem nog niet zo goed).

Ook Jeroen en ik voelen ons helemaal thuis in ons eigen stekje. Hoewel er soms wel wat irritatie komt boven drijven als we weer eens onze teen stoten aan die verdomde doos die nog geen plekje heeft. Of 1 van de kinderen met zandschoenen binnen stormt. Enz.

Het enigste dat ik echt nog mis, is een terras. Nu liggen er osb platen. Een tafel en stoelen stabiel daarop kunnen wegzetten is een illusie. En ik mis het om niet buiten te kunnen eten, was opvouwen, strijken, gewoon even koffie drinken, met de kinderen buiten een 4 uurtje eten, enz.

Welkom

Hoewel alles nog niet uitgepakt is en/of netjes opgeruimd, toch een fotoreportage. We hebben onze oude meubels gerecupereerd. Maar hier en daar willen we ingemaakte kasten. Binnendeuren zijn er ook nog niet. En zo zijn er nog wel een aantal dingen die nog moeten gebeuren. Zo gaat dat, zeker?

Welkom allemaal!

Komen jullie mee naar de living?

De living gezien vanaf het erkertje vooraan

De eetplaats, met was...

De keuken, met afwas...

Zicht vanuit de keuken op de eetplaats

de bijkeuken

De wasplaats

Hier rechts willen we dus ook nog ingemaakte kasten

Zullen we boven gaan kijken?

de overloop

badkamer

Voilà, nu zijn we helemaal rond. Om het echt helemaal naar ons zin te maken, moet er nog best wat gebeuren. Sommige dingen kunnen redelijk snel gaan. Anderen vragen wat meer tijd. Maar ooit komt het wel helemaal in orde.

Het begin van het einde

Na meer dan anderhalf jaar, had Jeroen 2 weken terug een aankondiging. En niet zo maar een...

Het is tijd. Tijd om een nieuw hoofdstuk te beginnen en een ander hoofdstuk af te sluiten:

DE VERHUISDATUM IS VASTGELEGD!!!

Ons huis begint steeds meer op een echt huis te lijken en steeds minder op een bouwwerf. De parket is overal gelegd. De badkamer is getegeld. De spatwand in de keuken ook. De houten kader voor de glazen wand met schuifdeur die de living met de inkomhal scheidt, is vandaag geplaatst. De eerste stopcontacten zijn geplaatst, met plaatjes en al.
Elke kleine verandering lijkt nu een grote stap richting verhuis.

En hoe hard ik ook sta te poppelen om te verhuizen, die datum die dichterbij komt is ook wel eng. Gaat alles op tijd ingepakt geraken? Heb ik wel genoeg tijd. En komen we toe met dozen? Het meeste wat we niet echt nodig hebben, is al ingepakt. We komen er wel, elke dag proberen een doos te vullen.

Nieuwjaarsdingen

Nu het nieuwe jaar zich heeft ingezet, is het nog eens de hoogste tijd om een nieuw update te geven.

De meeste mensen wensen mij een goede gezondheid. Dat is idd cruciaal. Maar diep vanbinnen wens ik mezelf, Jeroen en onze kinderen maar 1 ding: terug verhuizen naar ons eigen huisje en het woelige van de laatste twee jaren achter ons laten.

Er is de hele kerstvakantie druk verder gewerkt, tussen alle feestjes door. Ook de eerste dozen werden terug ingepakt.

Het einde komt dus in zicht... maar de laatste loodjes wegen het zwaarst. Héél cliché, maar ja, het is zo.

De plafonds en fermacell muren krijgen nu allemaal een plamuurbeurt om de putjes en oneffenheden weg te werken. Daarna krijgen ze al een eerste schilderbeurt zodat het er toch niet meer zo'n "huis midden in verbouwingen en dan verhuisd en alles stil gelegd" look meer heeft.

Zodra dat gedaan is, kunnen de parketvloeren gelegd worden (en geschuurd en geolied). En dan.... is het echt bijna af. Dan is het enkel nog badkamer tegelen en installeren, keuken installeren, trap nog eens inoliën. Dat klinkt iets van niets, twee weekendjes werk, allez 3 max. Maar toch, zo zijn er al wel wat dingen geweest waarvan we dat ook dachten. 

En daarna... poetsen en verhuizen.

Ik probeer ondertussen voor een zoveelste keer door onze spullen te gaan en te kijken wat er eigenlijk overbodig is. Om steeds meer te declutteren.

Na het rommelen en inpakken kruip ik onder mijn sazie, hunkerend naar onze warme knuffelmuren, en haak verder aan het zoveelste dekentje of omslagdoek. 2 jaar geleden begon ik met een Crochet Along 2014 om uiteindelijke een deken voor Anne-Marie te hebben. Ondertussen heeft Matthijs ook zijn eigen Crochet Along 2015. Morgen start een nieuwe Crochet Along 2016, voor Kamiel. De afgelopen jaren was het haken, naast de verbouwing en samen met het naaien een rode draad in mijn leven. Eentje die zich nog wel wat verder gaat zetten. En wat is er nu heerlijker dan onder een dekentje kruipen dat met veel liefde gemaakt is en even weg te dromen...

Be"trap"t

Na lang (voor ons gevoel toch) wachten, brak donderdag het moment van de verlossing aan.

En meteen kwam het kwijl al bij ons in de mond. De eerste reactie van onze grootste flapuit was: "oh, kei mooi!".

De eerste "zo eentje had ik ook wel graag gewild" en "chique!" reacties hebben we ook al gehad. Evenals een "ja, dat was eigenlijk toch een goeie beslissing".

En ook al is het nog niet helemaal af en wordt er volgende week een vervolg aan gebreid, toch al een hele dikke MERCI voor de werkmannen die ons die twee pareltjes bezorgen.

Ziehier... de nieuwe trappen:

Het zijn niet de duidelijkste foto's. Die volgen bij gelegenheid nog wel. Het zijn dus twee beukenhouten trappen. Niets heel speciaals, maar wel mooi met nog een paar dingen die we herkennen van de oude trap. En vooral: ze zijn minder steil dan de vorige. Dat was zo'n typische steile trap uit de jaren '30. Zo eentje waar je met eendenvoeten af moet omdat je anders enkel op je hielen steunt (en dus gegarandeerd héél snel beneden staat). Altijd heel spannend als je net je schoenen (dat ene paar met een klein/fijn hakje uiteraard) aan hebt en je je realiseert dat de ramen boven nog wagenwijd openstaan maar je eigenlijk al te laat bent.  Ze blijven even smal als de vorige. Een wasmand moet je aan de lange zijden vasthouden (tenzij je graag het vel van je vingers hebt of graag vast komt te zitten). Maar dat ben je snel genoeg gewoon. Zelfs als oma daar een beetje lacherig over doet. ;-)